Deze woensdag stelde ik de kunstenaars voor aan De schedel van Jon Klassen, een boek waarin duisternis en humor subtiel samengaan. Het verhaal volgt Otilla, een meisje dat wegvlucht en toevlucht vindt in een verlaten huis waar een pratende schedel woont. Samen verkennen ze niet alleen het mysterieuze huis, maar ook hun eigen angsten.
Met ingetogen illustraties en humor brengt Klassen een bijzondere vriendschap tot leven. Iedere pagina ademt geheimen en roept verwondering op. Het is inspirerend om te zien hoe de kunstenaars die sfeer geïntegreerd hebben in hun eigen werk, met houtskool als materiaal om schaduw en licht te vangen.
Met houtskool ontdekten we hoe lijnen, vegen en accenten verhalen kunnen vertellen. Voor velen was het de eerste keer dat ze met houtskool werkten, en ze waren verrast door de mogelijkheden: diepe, donkere kleuren, zachte schaduwen door uitvegen, texturen door lagen op te bouwen, en verrassende lichteffecten door te gommen—waarbij de gom een zwart kunstwerkje op zich werd.
Samen lieten we ons verrassen door wat uitvegen, gommen, en stapelen van lagen ons konden vertellen. Niet alles hoeft welomlijnd of af te zijn — het plezier zat in het uitproberen. Zoals Klassen hebben we alle ruimte gelaten voor vragen en verwondering. :-)
Liefs
Ine Muys
Sinds dit schooljaar 24-25 duik ik op woensdagen met zes- tot achtjarige kunstenaars in de wondere wereld van de beeldende kunsten bij Cc Strombeek. We experimenteren, spelen en delen verrassingen en verhalen.
Share this post